Page 694 - Vahid Rzayev
P. 694

692




                  Fərq etmirdi, insan hansı mövqe tutmuş olsa da, belə, o insana, çox əziz və diqqətlə,
                  yanaşmanın nəticəsi, hesab olunurdu.
                  Bu dünyadan köçən, heç bir canlının, açıq sahədə, qalması qəbul edilə bilməyən bir
                  hal idi.

                  İnsan - insanı, canlını, əziz bilməsi, İnsan məxsusiyyəti yox, İnsan mənsubiyyəti idi.
                  Məxsusdur ayrı, Mənsubdur ayrı)

                  Məzar  üzərində,  işarəli  olan,  o,  daşların,  (çox-çox  sonralar  “baş  daşı”-  kimi
                  adlandırıldı),  ilk  məzarların  səmti,  Günəşin  sübh  vaxtı,  Uş  ərəfəsində  çıxma
                  istiqamətinə doğru olaraq qazıldı.

                  “Sən  İşığına,  qovuşdun,  hamımız  o  işığa  qovuşacağıq”  -  deyərək,  dəfn  edilirdilər.
                  Həmin, məzarlıqlar və məzar daşları, eyni vaxtda, aqibət sonluğu yox, insanın yüksək
                  varlıq olduğu, yüksəklərə qovuşar mə`nası daşıyırdı.
                  Məzar  daxili  və  dibi,  daşla  kip  örtülürdü.  Ona  səbəb  yox,  mə`na  var  idi,  insanlar
                  daşlarda, qayalarda sudan xilas oldular anlamı daşıyıcısına, çevrildi.

                  Bir  səbəb  də,  o,  idi  ki,  bir  çoxları,  Tufan  vaxtı  zədələrdən,  aldıqları  yaralardan  və
                  özlərində ola biləcək, bə`zi xəstəlikləri, (onların müxtəlif tipləri) məzarları daxilindən,
                  torpaq yaddaşına süzülməsin, keçməsin.
                  Dəfndən  sonrakı  müddətdə,  yağacaq  yağışlar,  torpaq  səthindən  süzülərkən,  süzülüb
                  keçərkən, o, vicudlarda, (gedən bioloji proseslərin nəticələrindən), o, sular, özündə,
                  (“o halları”) yaddaşlaşdırıb, Yer altı sulara, qovuşdurmasın.

                  Yer  altı  Sular,  Yer  altı  Çaylar,  çox  mürəkkəb  şəbəkədir.  O,  Yer  altı  Çaylar,  Yer
                  kürəsinin,  dərin  qatlarında,  çox  sür`ətlə,  Yer  kürəsinin,  Ekvator  xəttinə  tərəf,
                  (şəbəkəli)  çatıb,  cəm  olub  oradan,  iki  Qütb  arasına  paylanır,  süxurları,  qatları
                  yeniləşdirir.
                  Bir də, iki Qütb arasından, Ekvator xəttinə tərəf, səmtlənib, dayanmadan güclü olan,
                  su axınıdır.
                  O,  Su  axınları,  “yaddaş”  -  daşıyıcıları  olduqlarından,  məzarlar  daxilindən,  müxtəlif

                  xəstəlikləri, öz yaddaşında daşıyıb, Yer üzünə, müxtəlif xəstəliklər yayılmasın deyə,
                  məzarları, daş döşəmələrlə, torpaq qatından ayırırdılar!

                  O, axar Sular, bulaq, keşmə, kəhrizlər, çaylar vasitəsi ilə, (bir də “o hallar”), o, ola
                  biləcək, müxtəlif xəstəlikləri, Yer üzünə, Yer səthinə qaldırılmasın.

                  Torpaq, bitkilər, Su, o “halların daşıyıcısına” – çevrilməsin. Canlılar da, qida ilə, su
                  ilə, o, halların “daşıyıcısına” - çevrilməsin.
                  O, şərtlər, qanun deyildi, ola biləcək, nəticələr kimi, nəzərdə tutulurdu.

                  Tufandan  sonra  xilas  olmuş  insanlar  arasında  Hz.  Nuh  səmalara  Baxıb-baxıb,
                  “İnsanlar bu ərazidə xilas oldular. Baxın ki, Günəşin, küləyin, buludların, yağışların,
   689   690   691   692   693   694   695   696   697   698   699