Page 751 - Vahid Rzayev
P. 751

749




                  Həyatda  da,  təsərrüfatımızda  olan,  heç  bizim  olmayan,  başqa  bir  sahibə  aid  olan,
                  müxtəlif, sahibsiz heyvanlara, səsimiz və “sözlərimiz”, onlar tərəfindən başa düşülür.
                  Qəribəliklər  ondadır  ki,  verilən  həmin  əmrlər,  sözlərlə,  səslərlə,  intonasiyalarla,
                  müşahidə olunur və səslənir!

                  Həmin “əmrlərsə”, müxtəlif dillərdə, müxtəlif dünya xalqlarının dilində, o, “əmrlər”,
                  səsləndirilir!
                  Şox  maraqlı  hal,  bundadır  ki,  müxtəlif  dillərdə  səslənən,  həmin  o,  “əmrləri”,
                  heyvanlar dərk edib, qəbul edirlər.
                  O,  heyvanlar  və  o,  heyvanat  aləmi,  linqvistik,  fonetik,  qramatik,  ümumiyyətlə,
                  elmlərdən,  fənlərdən,  tədris  almadan,  müxtəlif  milliyətlərin  dilini,  o,  dili,  “başa
                  düşərək”, “dərk edərək”, yerinə yetirirlər!

                  Deməli onlar, biz insanların dilini bilirlər, başa düşürlər?

                  Biz insanlar isə, onların “dilini”, bilmirik, başa da, düşmürük!
                  Bu hal, həm qəribə və həm də, çox düşündürücüdür!

                  Adətən İtə, verilən əmrlər, “tut, yat, qalx, qoru, öl, burax” və s.
                  Rus dilində vürilən əmrlər, “чужой, фуу, принеси, ложись, сторожи” и.т.д.

                  Bu “əmrlər”, müxtəlif Dünya dillərində, müxtəlif Xalqların dilində, müxtəlif İnsanlar
                  tərəfindən, tələffüz olunurlar!
                  Düzgündür  ki,  onlarda,  bütün  heyvanlarda,  hiss  etmə,  instinktləri  mövcuddur  və
                  güclüdür!
                  Amma  ki, insan dili  ilə, həmin  xalqın dili  ilə, verilən, həmin  “əmrləri”, onlar  başa
                  düşərək və səhf etmədən, yerinə yetirirlər!

                  Deməli onlar, “İnsan dilini”, bilirlər, insan dilini, başa düşürlər?

                  Onda belə çıxır ki, onlar, həm İnsan dilini, bir də, öz dillərini bilirlər?
                  Onlar, öz dilini bilə-bilər və bilməlidirlər də, çünki onların, “öz dilləridir”.

                  Bəs,  insan  dilini  -  dilçiliyini  haradan  öyrəndilər,  haradan  bildilər,  nə  vaxtdan  bu
                  müxtəlif, Yer dillərini, onlar mənimsədilər?
                  Amma ki, onlar bizim, İnsan dilimizi bilirlər, bizlər isə, onların dilini bilmirik!

                  Maraqlıdır və qəribədir!
                  Bu məqamda, Yunus Emrə sətirləri, yada düşür,

                  “Məni məndən sorma, mən məndə, degiləm,

                  Məndə bir mən də vardır məndən içəri.
                  Surətim boş yürür, dondan içəri”...

                  “Suleyman kuş dilin bilir dedilər,
   746   747   748   749   750   751   752   753   754   755   756