Page 17 - Vahid Rzayev

15

Gedək elə bir yerə ki, Günəş işığının başlanğıc anını görək.

Günorta günəşi zirvədə bizlə, birlikdə bilək. Günəşin qürubunu, onun bir də
məhəbbətlə işıq saçacağını gözləyə bilək.

Sübh günəşini gözləyə-gözləyə Ağ Kəhkəşana yoldaşlıq edək.

Gedək elə bir yerə ki, külək mehribandır deyək, istiləri, doğma bilək.

Məzarın, məzarlıqların olmadığı yerə gedək.

Gedək elə bir yerə ki, yaşıllıqları özümüzlə yanaşı görək, o yaşıllıqlardan özümüzə
alaçıq quraq. İşığımıza qayıdışı, İşığa qovuşmağı oradan bilək!

Gedək elə bir yerə ki, sevgini, məhəbbəti yaxınımızda, həsrəti, ayrılıqları isə çox
uzaqda bilək!

Gedək elə bir yerə ki, o aləmlər bizimlədir, bizlədir, sevinclədir, sevlədir, gözəlliklər

əhatəsində gözəlliklədir…

15.05.2015

***

Həyat, Ölüm...

Gəldiyimiz Aləmə, bir də qayıtmağa deyilən, O, “Ölüm,” - bir vasitədir.

Ölüm yoxdur!

“Ölüm” - Adı, ancaq Qayıdışa, bir üslubdur!

Burada, yer Aləmində , Doğuluruq, ailəmiz arasında, Sevinclə qarşılanırıq!

Oraya isə, O, Aləmə isə, İnsanı, Kədərlə “yola” - salırıq, onunla, vidalaşırıq!

Orada, “O aləmdə” - onunla, bir də, görüşmək, ümidi ilə, vidalaşırıq!

Bəşər heç düşünmədi, “vidalaşdığımız” - insanla, O Aləmdə, görüşmüş olsaq əgər,
biri-birimizi necə, tanıya biləcəyikmi?

Məsələ bundadır ki, (şərti olaraq Vahid) insan, bu Həyatla vidalaşdısa, “məni” ' son
dəfə necə görmüşdülərsə, yaddaşlarda o, simada, qalaram!