Page 107 - Vahid Rzayev
P. 107

105




                  idi.
                  Onlar Baba yurduna gələn baba qonaqları idilər. O qonaqlar ərazi haqda mə`lumatlı
                  olduqlarından, sanki bir daha İşığa, Xilasa qovuşmaq istəklərində idilər. Bu gəlişlər,
                  Baba  yurdunda,  Ata  yurdunda,  Baba  məzarını,  ziyarət  edib,  o  Böyüklüyə  təşəkkür
                  mə`nası daşıyırdı.
                  Çox maraqlı hallardan biri də, o idi ki, ərazimizdə olan duza, ətrafda qığılcım saçan
                  daşlara, böyük təşəkkürlə baxıb, baba ərazisindən, özləri ilə işıq payı aparırdılar. O
                  daşları ki, biri-birinə vurduqda (çaxdıqda) qığılcım saçırdı! O daşlara “çaxmaq daşı”-
                  deyərək,  “çax”-  zərblə  biri-birinə  vurmaq,  “maq”-  isə  işıq  saçan,  İşıq  yayan,  işığın
                  “qığılcımı”- kimi adlandırırdılar.

                  Ərazimizdə və dağ ətəyində olan qığılcım saçan o daşlara, “qovv”, “qavv”, sonrakı
                  mərhələrdə, tələffüslərdə “v”-düşüb, “f”- kimi tələffüz edilərək Qaf dağı, Qaf ərazisi,
                  İşıqlar, Qığılcım, İşıq saçan ərazi kimi adlandırılıb.
                  Ərazini  Qaf-qal,  sonda  Qafqaz  kimi  adlandırıblar.  Bu  anlayış  və  adlıqla  Qaf  dağı,
                  Qafqaz dağı, Qafqaz sıra dağları kimi ad daşıyıcısına çevrilib.

                  Zər, qığılcım saçar anlamını, Hindistanda “Benqal odları” (çubuqda) indinin özündə
                  də, şad günlərdə, bayram günlərində alovlandıraraq, bayramı Zərlə, qığılcım işıqları
                  ilə yad edirlər.

                  Bu icra çox-çox  qədim  olan  yaddaşdan  gələn  bir  icradır.  Yer  üzündə,  dövlətlərdə
                  bütün bayramları Atəş fəşanlıqla, səmada İşığın zərrənin parıltısı halı ilə qeyd edirlər.
                  Çünki  Zər,  qığılcım  yaradıcı,  törədici  İşıq  payıdır,  əminamanlıqdır.  Zər,  İşıq  -
                  dağıdıcı, məhv edici, viranə edici deyil.
                  Çox sonralar odlu silah düzəldilərkən o ad daşıyıcısı, “çax-maq”, o sılahın əsas bir
                  detalı kimi adlanıb.

                  O  çaxmaq  daşlarından  yaranan  qığılcımlara  “zər,  parlaq  qığılcım”-  deməklə  bizim
                  ərazinin  daşları  qığılcım  saçan,  torpaq  altından  şölələnən  odları  görüb,  ərazimizə
                  Odlar, Ata-şlar  Yurdu,  İşıqlar  Yurdu  ərazisi  kimi  ad  verib,  adlandırıblar.
                  Min  illərlə  Azərbaycan,  Abşeron,  Naxçıvan  ərazisində  yer  altından  qalxan,  odlar
                  şölələndiyindən ərazimizə “Odlar yurdu” adı verilib.

                  Amma çox yerinə düşəcək bir sual, bir maraq yaranır bu anda bu məqamda ona görə
                  ki, əgər bu ərazinin ilki, özü, Zərlə, işıqla idisə, İşıq əhatəsində idisə, bəs bu işıqların
                  aqibəti nə oldu, necə oldu?
                  Ən maraqlı, ən düşündürücü hal oradadır ki, 1970-ci illərdə Kosmik elmi tədqiqatlar
                  üçün Sovet (o vaxtkı) Kosmonavtları, kosmosa elmi ekspedisiya uçuşları keçirərkən,
                  kosmik  gəmi  içərisində  olan  kosmonavtlar,  kosmosdan  maraqla  (doğrudan,  çox
                  maraqlı görüntüdür) yer kürəsinin səthinə baxarkən, kürə boyucan ancaq bir sahəni
                  güclü işıq içərisində olduğunu müşahidə ediblər.
   102   103   104   105   106   107   108   109   110   111   112