Page 924 - Vahid Rzayev

922

İki hal, iki hədd var...
İlkinin ilkinindən, yaranışın ilkinindən, o böyük partlayışın ilkinindən, iki hal, iki
hədd olmasa idi, onda, o böyük partlayışdan ayrılan və ondan alınan, istiliyin miqdar
həddi, dayanmadan davam etsə idi, o böyük partlayışın son nəticəsi, özünün, yanmış
olan külü ilə, nəticələnəcəkdi.

O böyük partlayışın işıq və isti həddinin güc qədərinin, yayılıb dayanma, həddindən,
başlayaraq, soyuma halı ilə, o böyük partlayışdan, alınan istilik həddinin
sərhədliyindən başlayaraq, dayanmadan, soyuma halı baş versə idi, onda o soyumanın
- soyuq həddinin sonu isə, bütün kütlələrin soyuqdan, çürüntü halı ilə, nəticələnə
bilərdi.
İki hal, iki hədd var.
Bir isti, bir də, soyuq həddi var.

Bir gəliş, bir qayıdış həddi var.

İsti soyuğun özündə, soyuq da, elə istinin özündə var.
İkisi, bir - birini təkrarlamır.

İkisi, bir - birini, tamamlayır.
İstinin sərhədliliyinin son nöqtəsindən, Soyuq başlayır.

Soyuğun sərhədliliyinin son nöqtəsindən, İsti başlayır.
İsti soyuqda - soyuq istidədir.

İsti olmasa, olmaz.

İstinin əvvəli, o böyük partlayışın, son nəticəsi, isti ilə olmasa idi, ardıcıl davamiyyət
halı pozular, ondan isə, yaddaşsızlıq olar.
Soyuq hal, istinin güc halının, sərhədliliyinin göstəricisidir.

İkisi birlikdə, “sən və məndir”, çünki olan bu hal, əvvəldəndir.
Çünki bütün dualar da, iki hədli, iki hallıdır.

O da elə, “O, və səndir”.
Bir hallı, bir hədli, ancaq “O” - nun, özüdür.

Bu səbəbdən, iki hallı, iki hədli arasında, bir hədli, bir hallı da, mövcuddur.

O, bir olmasa, Törəmə mümkünsüzdür.
Deyilir və görünür ki, bütün hallar ikilidir!

Amma ki, o, “Birdən”, o, Birlə başlamaqla, ikilidir.
Çünki ilkdən, O, bir olmasa idi, ondan törəmə, ondan ayrılma da, ikili olmazdı.

Bizi karıxdıran da, olan o ikililikdir.